یاران خراسانی
سر خوش ز سبوی غم پنهانی خویشم چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم
لب باز نکردم به خروشی و فغانی من محرم راز دل طوفانی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم
از شوق شکر قند لبش دل نسپردم شرمنده جانان ز گران جانی خویشم
بشکسته تر از خود ندیدم به همه عمر افسرده دل از خویشم زندانی خویشم
هر چند ((امین)) بسته ی دنیا نی ام؛اما
دلبسته ی یاران خراسانی خویشم
